Nowe powołania dla nowej Europy. In Verbo Tuo…

NOWE POWOŁANIA DLA NOWEJ EUROPY.
IN VERBO TUO…

Dokument końcowy Kongresu poświęconego powołaniom do Kapłaństwa i Życia Konsekrowanego w Europie (Rzym, 5-10 maja 1997 r.)

Staraniem Kongregacji Edukacji Katolickiej, Kościołów Wschodnich, Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego

WPROWADZENIE

Dzięki składajmy Bogu

1. Niech będzie błogosławiony Bóg Wszechmogący, który pobłogosławił ziemię Europy wszelkim błogosławieństwem duchowym w Chrystusie i Swoim Świętym Duchu (por. Ef 1,3).

Dziękujemy Mu za powołanie, od początku ery chrześcijańskiej, tego kontynentu do bycia centrum promieniowania Dobrej Nowiny wiary, za objawienie światu Jego powszechnego ojcostwa. Dziękujemy Mu za to, że pobłogosławił tę ziemię krwią męczenników i darem niezliczonych powołań do kapłaństwa, diakonatu, życia konsekrowanego w różnych jego formach: od życia monastycznego do Instytutów Świeckich. Dziękujemy Mu, gdyż Jego święty Duch nie przestaje nawet dzisiaj powoływać synów tego Kościoła do tego by stali się głosicielami orędzia zbawienia w każdym zakątku świata, a także innych, by świadczyli w życiu małżeńskim i zawodowym, w kulturze i polityce, w sztuce i sporcie, w stosunkach międzyludzkich i zawodowych o prawdzie Ewangelii, która zbawia każdego według otrzymanego daru i posłania. Dziękujemy Mu, gdyż On jest głosem, który powołuje i udziela odwagi do dania odpowiedzi, jest pasterzem, który kieruje i podtrzymuje każdego dnia w wierności, jest drogą prawdą i życiem dla wszystkich, którzy są powołani do realizacji w sobie planu Ojca.

Europejski Kongres Powołaniowy

2. Zgromadzeni w Rzymie od 5 do 10 maja 1997 r., na Kongresie poświęconym powołaniom do kapłaństwa i życia konsekrowanego w Europie,^[1]W Kongresie uczestniczyło 253 delegatów z 37 krajów europejskich, reprezentujących różne kategorie powołań (świeccy, konsekrowani/konsekrowane, kapłani, biskupi). Byli również przedstawi­ciele Kościołów siostrzanych (Protestanci, Prawosławni i Anglikanie). w ręce Pana żniwa powierzyliśmy nie tylko prace tego Kongresu, lecz przede wszystkim niepokój Kościoła, który jest w Europie, w tych wspaniałych choć trudnych czasach, oraz wdzięczność Bogu, który jest źródłem wszelkiej pociechy i twórcą każdego powołania.

Zgromadzeni w Rzymie powierzyliśmy Maryi — doskonałemu obrazowi stworzenia powołanego przez Stwórcę, tych, których również i dzisiaj ciągle powołuje. Świętym Piotrowi i Pawłowi i wszystkim świętym, i męczennikom tego miasta i wszystkich innych miast i całego Kościoła europejskiego, czasów przeszłych i obecnych powierzamy teraz ten dokument. Niech potrafi on wyrazić i podzielić się tym bogactwem, które zostało nam podarowane w dniach rzymskiego zgromadzenia, tak jak w swoim czasie męczennicy i święci dali świadectwo miłości Odwiecznego. Kongres istotnie był wydarzeniem łaski: braterskie dzielenie się, pogłębienie doktrynalne, spotkanie różnych charyzmatów, wymiana różnych doświadczeń i podejmowanych obecnie trudów w Kościołach Wschodu i Zachodu ubogaciły wszystkich i każdego z osobna. Utwierdziły w każdym uczestniku wolę kontynuowania z zapałem pracy powołaniowej, mimo nikłych wyników w niektórych Kościołach starego kontynentu.

Siła nadziei

3. Od Dokumentu roboczego do Propozycji końcowych, od skierowanego do uczestników Przemówienia Ojca Świętego do Przesłania do wspólnot kościelnych, od wystąpień w sali do dyskusji w grupach studium, od nieformalnej wymiany zdań do świadectw, nadzieja, niczym złota nić połączyła ze sobą wszystkie prace i każdą chwilę tego Kongresu. Nadzieja silniejsza od jakiejkolwiek obawy, jakiejkolwiek wątpliwości, tamta nadzieja, która podtrzymywała wiarę naszych braci z Kościołów Wschodu w czasach, w których trudno i ryzykownie było wierzyć i mieć nadzieję, teraz, jak zostało to poświadczone na Kongresie, jest wynagrodzona ponownym rozkwitem powołań.

Jesteśmy głęboko wdzięczni tym wszystkim braciom, a także i tym wiernym, którzy nadal dają świadectwo, że « nadzieja jest tajemnicą życia chrześcijańskiego. Jest ona koniecznym oddechem w misji Kościoła, a szczególnie w duszpasterstwie powołaniowym (…). Należy zatem odrodzić ją w prezbiterach, w wychowawcach, w rodzinach chrześcijańskich, w rodzinach zakonnych, w Instytutach Świeckich. Należy ją zatem odrodzić u wszystkich tych, którzy mają służyć młodym pokoleniom ».^[2]PAPIESKIE DZIEŁO POWOŁAŃ KOŚCIELNYCH, Duszpasterstwo powołaniowe w Kościołach par­tykularnych Europy. Dokument roboczy Kongresu poświęconego powołaniom do Kaplaństwa i Życia konsekro­wanego w Europie, Rzym 1996, nr. 88. Od tej chwili tekst ten będzie cytowany jako IL (Instrumentum Laboris).