Nowe powołania dla nowej Europy. In Verbo Tuo…

Wymiar ekumeniczny

20. Dzisiejsza Europa potrzebuje nowych świętych i nowych powołań, wierzących zdolnych do «przerzucenia mostów», w celu ściślejszego połączenia Kościołów. Jest to charakterystyczny aspekt nowości, znak czasów duszpasterstwa powołaniowego pod koniec tysiąclecia na kontynencie, posiadającym głębokie pragnienie zjednoczenia. Kościoły powinny dać jako pierwsze przykład wspólnoty braterskiej silniejszej od wszelkiego rodzaju podziałów, wspólnoty zawsze gotowej do budowania i odbudowywania. «Duszpasterstwo powołań powinno mieć dzisiaj wymiar ekumeniczny. Wszystkie powołania, obecne w każdym Kościele Europy, są wspólnie zobowiązane do podjęcia wielkiego wyzwania do ewangelizacji na progu trzeciego tysiąclecia, dając świadectwo wspólnoty wiary w Jezusa Chrystusa jedynego zbawiciela świata».^[1]Proposizioni, 28.

W duchu takiej jedności kościelnej będzie promowane i faworyzowane współdzielenie się dobrami, które Duch Pana wszędzie rozsiał, oraz wzajemna pomoc między Kościołami.

Kościoły Katolickie Wschodu

21. Większa uwaga ze strony Kościołów Europy zachodniej winna być zwrócona na drogi duchowe i formacyjne Katolickich Kościołów Wschod­nich; co nie może nie budzić pozytywnego wpływu na duszpasterstwo powołaniowe wszystkich Kościołów.

Szczególne znaczenie w dziedzinie formacji powołań dla Kościołów Wschodu posiada święta Liturgia. Jest ona miejscem, gdzie głosi się i adoruje Tajemnicę zbawienia, i gdzie rodzi się jedność i buduje się wśród wiernych wspólnota braterska aż do stania się prawdziwą formatorką życia chrześcijańskiego i pełniejszą syntezą jej różnych aspektów. W Liturgii radosne wyznanie przynależności do tradycji Kościołów Wschodnich jest związane z pełną wspólnotą z Kościołem Rzymu.

Nie można budzić powołania do kapłaństwa i życia monastycznego, jeżeli nie powróci się do źródeł własnych oryginalnych tradycji w harmonii z Ojcami Kościoła i z ich głębokim poczuciem Kościoła. Ten o wielkim rozmachu proces wymaga czasu, cierpliwości, szacunku dla wrażliwości wiernych, lecz także determinacji.

Dlatego biskupi, przełożeni zakonni i działający w duszpasterstwie Wschodnich Kościołów Katolickich Europy są usilnie proszeni by byli świadomi potrzeb swoich Kościołów, przywracając i strzegąc nienaruszone dziedzictwo liturgiczne, które wnosi niezastąpiony wkład w narodzenie i rozwój teologii i katechezy. Taki sposób działania oparty na metodzie mistagogicznej Ojców otwiera na doświadczenie powołania i życia duchowego, i powoduje dojrzewanie pewnego i silnego ducha ekumenicznego.^[2]Stanowi to część nauczania przywoływanego systematycznie przez Jana Pawła II, w Encyklikach Slavorum Apostoli (1985) i Ut unum sint (1995), jak i w Adhortacji Apostolskiej Orientale lumen (1995).

Poprzez różne doświadczenia kościelne i studia, które przedstawiają dziedzictwo historyczne, teologiczne, prawne i duchowe własnych Kościołów, młodzi ludzie Wschodu z korzyścią dla siebie mogliby znaleźć środowiska wychowawcze sprzyjające dojrzewaniu w nich ogólnego poczucia całkowitego poświęcenia się Chrystusowi i Kościołowi.

Zadaniem biskupów jest promowanie, zajęcie się z życzliwością i towarzyszenie z ojcowską troską młodym, którzy pojedynczo czy w grupie proszą by móc poświęcić się życiu monastycznemu, doceniając charyzmat wspólnot monastycznych, bogatych we formatorów i przewodników duchowych.