Nowe powołania dla nowej Europy. In Verbo Tuo…

Kapłaństwo służebne i powołania we wzajemności komunii

22. «W wielu Kościołach partykularnych duszpasterstwo powołaniowe potrzebuje jeszcze wyjaśnień relacji między kapłaństwem służebnym, powołaniem do szczególnej konsekracji i wszystkimi pozostałymi powołaniami. Jednolite duszpasterstwo powołaniowe opiera się na powoływaniu Kościoła i każdego życia ludzkiego w formie wezwania i odpowiedzi. Jest to podstawą jednolitego zaangażowania się całego Kościoła względem wszystkich powołań a zwłaszcza powołań do szczególnej konsekracji ».^[1]IL, 58.

a) Kapłaństwo służebne

Wewnątrz tej wrażliwości ogólnej szczególną uwagę duszpasterską poświęca się dzisiaj kapłaństwu służebnemu, które reprezentuje pierwszy specyficzny sposób głoszenia Ewangelii. Stanowi ono «stalą gwarancję sakramentalnej obecności Chrystusa Odkupiciela w różnych czasach i różnych miejscach»,^[2]Jan Paweł II, Christifideles laici, 55. i wyraża szczególną bezpośrednią zależność Kościoła od Chrystusa, który dalej posyła Swego Ducha, aby nie pozostał on zamknięty w samym sobie, w swoim Wieczerniku, lecz kroczył drogami świata, by głosić Dobrą Nowinę.

Ten sposób powołania można wyrazić trzema stopniami: biskupstwem (z którym związana jest gwarancja sukcesji apostolskiej), prezbiteratem (który jest «sakramentalnym uobecnieniem Chrystusa Głowy»^[3]Jan Paweł II, Pastores dabo vobis, 15.) i diakonatem (znak sakramentalny Chrystusa sługi).^[4]«W szczegółowym duszpasterstwie powołań niech będzie dane miejsce powołaniu do stałego diakonatu. Stali diakoni są cenną obecnością w wielu parafiach i byłoby ograniczeniem, jeżeli nie byliby włączeni w nowe powołania nowej Europy» (Proposizioni, 18). Biskupom została powierzona posługa powoływania tych, którzy zmierzają do święceń, by stać się ich współpracownikami w posłudze apostolskiej.

Kapłaństwo służebne sprawia, że Kościół jest — przede wszystkim przez celebrację Eucharystii — «culmen et fons»^[5]Sacrosanctum Concilium, 10. życia chrześcijańskiego i wspólnoty powołanej do sprawowania pamiątki Zmartwychwstałego. Każde inne powołanie rodzi się w Kościele i jest częścią jego życia. Kapłaństwo służebne zatem pełni służbę jedności we wspólnocie i na mocy tego ma nie dające się uchylić zadanie promocji każdego powołania.

Stąd w optyce duszpasterskiej kapłaństwo służebne jest dla wszystkich powołań i wszystkie powołania są dla kapłaństwa służebnego we wzajemności wspólnotowej. Biskup zatem łącznie ze swoim prezbiteratem jest powołany do rozpoznania i pielęgnowania wszystkich darów Ducha. W sposób zaś szczególny seminarium powinno stać się troską całego Kościoła diecezjalnego w celu zagwarantowania formacji przyszłych prezbiterów i budowania wspólnot eucharystycznych jako wyrazu doświadczenia chrześcijańskiego.

b) Troska o wszystkie powołania

Rozpoznanie i troska wspólnot chrześcijańskich jest skierowana na wszystkie powołania, zarówno te, które weszły do tradycji Kościoła, jak i na nowe dary Ducha: konsekrację zakonną do życia monastycznego i życia apostolskiego, powołanie świeckich, charyzmat instytutów świeckich, stowarzyszeń życia apostolskiego, powołanie do małżeństwa, różne formy stowarzyszeń świeckich związane z instytutami zakonnymi, powołania misyjne, nowe formy życia konsekrowanego.

Te różne dary Ducha w różny sposób są obecne w Kościołach Europy, które zawsze są powołane do dania świadectwa, do przyjęcia każdego powołania i troski o nie. Kościół jest żywy im bardziej bogata i różnorodna jest w nim ekspresja różnych powołań.

W czasach, takich jak nasze, potrzebujących proroctwa, jest rzeczą roztropną popieranie tych powołań, które są szczególnym znakiem tego, «co jeszcze nie ujawniło, czym będziemy» (1 J 3,2) jak powołania szczególnej konsekracji; lecz roztropne jest również i konieczne sprzyjanie charakte­rystycznemu, prorockiemu wyrazowi każdego powołania chrześcijańskiego łącznie z powołaniem świeckich, aby Kościół był wobec świata w coraz większym stopniu znakiem rzeczy przyszłych tego Królestwa, które jest «już teraz i jeszcze nie».

Maryja – matka i wzór każdego powołania

23. Istnieje stworzenie, w którym dialog między wolnością Boga i wolnością człowieka urzeczywistnia się w sposób doskonały, tak że te dwie wolności mogą wzajemnie oddziaływać na siebie realizując w pełni plan powołaniowy; stworzenie, które zostało nam dane, byśmy mogli w nim kontemplować doskonały obraz powołania, które powinno dokonać się w każdym z nas.

Maryja jest doskonałym obrazem zamysłu Boga względem stworzenia! Jest stworzeniem, jak my, małą cząsteczką w którą Bóg mógł wlać całą Swoją boską miłość; jest daną nam nadzieją byśmy widząc ją, mogli także przyjąć Słowo, aby się Ono w nas spełniło.

Maryja jest niewiastą, w której Trójca Przenajświętsza może w pełni objawić swoją wolność dokonania wyboru. Jak mówi św. Bernard, komentując posłanie anioła Gabriela w czasie zwiastowania: «Nie jest to Dziewica znaleziona w ostatniej chwili, ani przez przypadek, lecz wybrana przed wiekami; Najwyższy ją przeznaczył i przygotował sobie».^[6]«In laudibus Virginis Matris», Homilia II, 4: Sancti Bernardi opera, IV, Romae Editiones Cistercenses, 1966, s. 23. Echo tego znajdujemy u św. Augustyna: «Nim Słowo narodziło się z Dziewicy, On już przeznaczył Ją na swoją matkę».^[7]«In Iohannis Evangelium Tractatus» VII, 9: CCL 36, s. 87.

Maryja jest obrazem boskiego wyboru każdego stworzenia, wyboru który jest odwieczny, suwerennie wolny, tajemniczy i umiłowany. Wybór, który przewyższa to, co stworzenie może myśleć o sobie, który prosi o rzecz niemożliwą i wymaga jedynie odwagi zaufania.

Maryja jest także wzorem wolności ludzkiej w udzieleniu odpowiedzi na ten wybór. Jest Ona znakiem, tego co Bóg może uczynić, kiedy spotyka stworzenie otwarte na przyjęcie Jego propozycji. Wolna w powiedzeniu swojego «tak», wolna w podjęciu pielgrzymowania szlakiem wiary, który będzie również pielgrzymką jej powołania kobiecego, by była Matką Zbawiciela i Matką Kościoła. Ta długa podróż zakończy się u stóp krzyża, poprzez wypowiedzenie jeszcze bardziej tajemniczego i bolesnego «tak», które uczyni Ją w pełni Matką; a następnie w Wieczerniku, gdzie zrodziła i dziś nadal rodzi, z Duchem, Kościół i każde powołanie.

Maryja, jest doskonałym obrazem niewiasty, doskonałą syntezą kobiecego geniuszu i fantazji Ducha, który znajduje i wybiera ją jako oblubienicę, dziewiczą Matkę Boga i Człowieka, córkę Najwyższego i Matkę wszystkich żyjących. W niej każda niewiasta odnajduje swoje powołanie dziewicy, małżonki i matki!