Nowe powołania dla nowej Europy. In Verbo Tuo…

Piszemy do was: dzieci, młodzieńcy, młodzieży…

4. Silni tą nadzieją zwracamy się do was: dzieci, młodzieńcy, młodzieży, przede wszystkim, byście w wyborze waszej przyszłości przyjęli zamiary, jakie względem was ma Bóg. Będziecie szczęśliwi i w pełni zrealizujecie swoje powołanie jedynie wypełniając zamiar jaki Stwórca ma wobec was, jako Swojego stworzenia. Tak bardzo chcielibyśmy, by ten dokument stał się jakby listem skierowanym do każdego z was, w którym moglibyście odczytać z pomocą waszych wychowawców troskę matki — Kościoła o każde ze swoich dzieci, to szczególne zatroskanie, jakie ma matka względem swoich najmłodszch dzieci. List, w którym możecie rozpoznać wasze problemy, pytania goszczące w waszym młodym sercu i odpowiedzi, które pochodzą od Tego, który zawsze jest przyjacielem waszych dusz, jedynym, który może wam powiedzieć prawdę! Wiedzcie to, drodzy młodzi, że Kościół z drżeniem podąża za waszymi krokami i waszymi wyborami. Jak byłoby pięknie, gdyby ten list wzbudził w was jakąś odpowiedź do dalszego dialogu prowadzonego z Tym, który was prowadzi…

…do was, rodzice i wychowawcy…

5. Bogaci tą samą nadzieją zwracamy się do was rodzice powołani przez Boga do współpracy z Jego wolą w przekazywaniu życia, i do was, ujychowawcy, nauczyciele, katecheci i animatorzy powołani do współpracy na różne sposoby z Jego zamysłem formacji do życia. Chcielibyśmy powiedzieć wam, jak bardzo Kościół ceni wasze powołanie i jak mu zawierza w celu budzenia powołań w waszych dzieciach oraz w celu promowania prawdziwej i właściwej kultury powołaniowej.

Wy, rodzice, jesteście również pierwszymi i naturalnymi wychowawcami powołaniowymi, podczas gdy wy, formatorzy, nie jesteście tylko nauczycielami, którzy wprowadzają do podjęcia życiowych wyborów, ale również jesteście powołani do wzbudzenia życia w młodych istnieniach, które otwieracie na przyszłość. Wasza wierność Bożemu powołaniu jest cennym i niezastąpionym pośrednictwem, aby wasze dzieci i uczniowie mogli odkryć swoje osobiste powołanie, oraz aby «mieli życie i mieli je w obfitości» (J 10,10).

…do was, duszpasterze i prezbiterzy, konsekrowani i konsekrowane…

6. Zawsze z nadzieją w sercu zwracamy się do was, prezbiterzy, i do was, konsekrowani i konsekrowane w życiu zakonnym i w instytutach świeckich. Wy, którzy usłyszeliście szczególne wezwanie do pójścia za Panem w życiu całkowicie mu poświęconym, jesteście również szczególnie powołani, wszyscy bez żadnego wyjątku, do dania świadectwa o pięknie tego wyboru.

Wiemy, jak trudne jest dzisiaj to przepowiadanie i jak łatwą jest pokusa zniechęcenia kiedy trud wydaje się bezużyteczny. «Duszpasterstwo powołaniowe stanowi posługę najtrudniejszą i najdelikatniejszą».^[1]Tamże, 15. Chcielibyśmy także przypomnieć, że nie ma nic chwalebniejszego niż świadectwo własnego powołania tak żarliwego by potrafiło udzielić się innym. Nie ma nic bardziej logicznego i poprawnego niż powołanie, które wzbudza inne powołania i daje wam pełne prawo «ojców» i «matek». Pragniemy skierować ten dokument nie tylko do tych, którym zlecono bezpośrednio promocję powołań, lecz także do każdego z was, który nie jest bezpośrednio w nią zaangażowany lub nie czuje się zobowiązany do tego w żaden sposób.

Chcielibyśmy przypomnieć tym wszystkim, że tylko zgodne świadectwo czyni animację powołaniową skuteczną i że tak zwany kryzys powołaniowy jest nade wszystko związany z brakiem aktywnej obecności jakiegoś świadka, co czyni przesłanie słabym. W całym Kościele powołaniowym, wszyscy są animatorami powołaniowymi. Błogosławieni zatem jesteście, jeżeli potraficie powiedzieć waszym życiem, że służenie Bogu jest piękne i dające zadowolenie, i ukazać, że w Nim, Żyjącym, jest ukryta tożsamość każdego żyjącego (por. Kol 3,3).

…do całego Ludu Bożego, który jest w Europie

7. Wreszcie chcielibyśmy być «samarytanami nadziei» wobec tych braci i sióstr, z którymi dzielimy trudy drogi. Chcielibyśmy skierować to samo przesłanie nadziei do całego Ludu Bożego, pielgrzymującego na tej starożytnej i błogosławionej ziemi w Kościołach Wschodu i Zachodu. Stąd w przeszłości, dzięki odwadze wielu ewangelizatorów, którzy także krwią przypłacili swoje świadectwo rozprzestrzeniło się głoszenie Dobrej Nowiny. Także dzisiaj chcemy wierzyć Duchowi Ojca, który powołuje.

Wysyła On na drogi świata synów tej ziemi bogatej w korzenie chrześcijańskie, lecz potrzebującej nowej ewangelizacji i nowych ewangelizatorów. Również my, tak jak w swoim czasie Apostołowie, stajemy zatem przed Panem, świadomi naszego ubóstwa i potrzeb Kościoła: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili» (Łk 5,5). Lecz pragniemy przede wszystkim «na Jego słowo» uwierzyć i mieć nadzieję, że jak wówczas, tak i dziś Pan może przez cudowny połów wypełnić łodzie swoich apostołów i przemienić każdego człowieka wierzącego w rybaka ludzi.

Od Kongresu do życia

8. Celem tego dokumentu jest zatem podzielenie się z wami wszystkimi tym przejawem łaski, jakim był Kongres. Nie pretendując do dokonania szczegółowej syntezy, ani przedstawienia systematycznego traktatu o powołaniu, chcielibyśmy przekazać do dyspozycji całego Kościoła, który jest Europie i poza nią w różnych swoich wspólnotach chrześcijańskich, najbardziej znaczące owoce samego Kongresu.

Styl dokumentu zostanie podporządkowany wymogom zrozumienia przez wszystkich, ponieważ wszyscy bez wyjątku są wezwani do realizacji własnego powołania i jego promowania u bliźniego.

Będzie to przede wszystkim próba połączenia refleksji teologicznej i praktyki duszpasterskiej, propozycji teoretycznej i wskazań pedagogicznych, w celu udzielenia konkretnej i praktycznej pomocy tym, którzy działają w animacji powołaniowej.

Nie jest naszym zamiarem wyczerpanie tematu, nie tylko dlatego, by nie powtarzać tego, co zostało już doskonale ujęte w innych dokumentach,^[2]Zobacz między innymi: Sviluppi delia cum pastorale delie wcazioni nelle Chiese particolari, esperienze del passata e programtni per l’awenire. Documento concluswo del II Congresso intemazionale dei Vescovi e altri responsabili delie vocazioni eclesiastiche (pod redakcją Kongregacji Kościołów Wschodnich, Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Ewangelizacji Narodów, Roma, 10-16 maggio 1985; PAPIESKIE DZIEŁO POWOŁAŃ KOŚCIELNYCH, Sviluppi delia pastorale delie voca­zioni nelle Chiese particolari (pod redakcją Kongregacji Edukacji Katolickiej i Instytutów Życia Konse­krowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Rzym, 1992; Dichiarazione finale del I Congresso Continentale latino-americano sulle Vocazioni, Itaici 1994 (opublikowana w « Seminarium » 34/1994/643-655). lecz pozostanie otwartymi na tajemnicę, na tę tajemnicę, która otacza życie i powołanie każdej istoty ludzkiej, na tę tajemnicę, która jest drogą rozpoznania powołania i która zrealizuje się jedynie w chwili śmierci. Duszpasterstwo powołaniowe albo jest mistagogiczne i zatem wychodzi i powraca do Tajemnicy (Boga), aby przywieźć do tajemnicy (człowieka), albo nim nie jest.

Części dokumentu

9. W rzeczywistości obecny tekst jest zgodny z logiką która kierowała pracami Kongresu: od konkretu egzystencji do refleksji, by powrócić ponownie do konkretu egzystencjalnego. To z rzeczywistością każdego dnia, powinno mierzyć się duszpasterstwo powołaniowe, właśnie dlatego gdyż jest duszpasterstwem dla i na służbie życia. W konsekwencji wyjdziemy od próby przedstawienia sytuacji powołaniowej, by następnie przeanalizować temat powołania z punktu widzenia teologicznego i by na koniec dać, pewną konieczną strukturę do wszystkich późniejszych rozważań.

W tym punkcie rozpoczyna się część bardziej aplikacyjna, głównie o charakterze duszpasterskim omawiająca wielkie strategie działania, a następnie o charakterze bardziej pedagogicznym. Będzie to pożyteczne dla poznania przynajmniej niektórych wskazanych dróg orientacyjnych na płaszczyźnie metody i codziennej praktyki. Być może, ten aspekt jest ogniwem najbardziej brakującym i najbardziej oczekiwanym przez pracujących w duszpasterstwie.