Nowe powołania dla nowej Europy. In Verbo Tuo…

CZĘŚĆ CZWARTA
PEDAGOGIA POWOŁAŃ
«Czy serce nie pałało w nas…?» (Łk 24,32)

Ta część pedagogiczna znajduje swoją inspiracją w Ewangelii, w oparciu o przykład nadzwyczajnego animatora-wychowawcy powołaniowego, jakim jest Jezus, i w perspektywie animacji powołaniowej, uwydatniającej konkretne postawy ewangeliczne i pedagogiczne: sianie, towarzyszenie, wychowywanie, rozpoznawanie.

Jesteśmy w ostatniej sekcji, która zgodnie z logiką dokumentu powinna reprezentować część metodologiczno-aplikatywną. Wyszliśmy bowiem od analizy konkretnej sytuacji, by następnie określić wiodące elementy teologiczne tematu powołania i starać się powrócić do konkretnego życia naszych wspólnot wiernych, aby określić znaczenie i ukierunkowanie duszpasterstwa powołań.

Pozostało nam zatem przyjrzeć się wymiarowi pedagogicznemu duszpasterstwa powołaniowego.

Kryzys powołaniowy i kryzys wychowawczy

30. Niejednokrotnie w naszych Kościołach zostały jasno określone cele, i dogłębne strategie działania, ale nie określono kroków, które należy przedsięwziąć, w celu wzbudzenia w naszej młodzieży dyspozycyjności powołaniowej, ponieważ dzisiaj okazuje się, że wychowawcza struktura organizacyjna wewnątrz i poza Kościołem jest słaba. Chodzi tu o strukturę, która nie tylko powinna przedstawić i określić cel do osiągnięcia, ale także linie pedagogiczne do niego prowadzące. Mówi o tym z właściwym sobie realizmem Instrumentum laboris: «Weryfikujemy… słabość wielu miejsc pedagogicznych (grupa, wspólnota, oratoria, szkoły, a przede wszystkim rodzina)».^[1]IL, 86. Kryzys powołaniowy jest z pewnością także kryzysem projektu pedagogicznego i procesu wychowawczego.

Będziemy starać się zatem, zawsze wychodząc od Słowa Bożego, wskazywać na tę właśnie zbieżność między celem i metodą w przekonaniu, że dobra teologia zazwyczaj daje się przełożyć na praktykę, staje się pedagogią pozwala dojrzeć drogi, w szczerym pragnieniu ofiarowania różnym zaangażowanym duszpastersko osobom pomocy i potrzebnego wszystkim narzędzia.

Ewangelia powołania

31. Każde spotkanie lub dialog w Ewangelii ma znaczenie powołaniowe. Kiedy Jezus przemierza drogi Galilei jest zawsze posłanym przez Ojca, by wezwać człowieka do zbawienia i objawić względem niego plany samego Ojca. Taka jest właśnie Dobra Nowina, Ewangelia. Ojciec powołał człowieka przez Syna w Duchu, powołał go nie tylko do życia, lecz także do zbawienia i nie tylko do zbawienia przez innych zasłużonego lecz do zbawienia, do którego angażuje go osobiście, czyniąc go odpowiedzialnym za zbawienie innych.

W tym czynnym i biernym zbawieniu, otrzymanym i współdzielonym, zawarty jest sens samego Kościoła jako wspólnoty wierzących, świętych i grzeszników, wszystkich powołanych do uczestnictwa w tym samym darze i odpowiedzialności. Jest to ewangelia powołania.

Pedagogia powołania

32. W tej właśnie ewangelii chcemy odnaleźć odpowiednią pedagogię, która jest Jezusową i która jest prawdziwą pedagogią^ powołania. Jest pedagogią, którą każdy animator powołaniowy i każdy ewangelizator powinien umieć wprowadzić w czyn, aby poprowadzić młodego człowieka do poznania Pana i dania Mu odpowiedzi.

Jeżeli punktem odniesienia pedagogii powołaniowej jest tajemnica Chrystusa, Syna Bożego, który stał się człowiekiem, to w jego działaniu «powołaniowym» jest wiele aspektów i znaczących wymiarów.

Przede wszystkim Jezus, jest nam przedstawiony w Ewangeliach bardziej jako formator, niż jako animator, właśnie dlatego, że działa zawsze w ścisłej jedności z Ojcem, który rzuca ziarno Słowa i wychowuje (wydobywa z niczego), i z Duchem, który towarzyszy na drodze uświęcenia.

Takie aspekty otwierają ważne perspektywy temu, kto pracuje w duszpasterstwie powołań i sam również jest powołany, by być nie tylko animatorem powołaniowym, lecz najpierw siewcą dobrego nasienia powołania, następnie osobą towarzyszącą w drodze, którą prowadzi «pałające» serce, wychowawcą w wierze i w słuchaniu powołującego Boga, formatorem postaw ludzkich i chrześcijańskich będących odpowiedzią na wezwanie Boga.^[2]Por. Proposizioni, 9. W końcu jest powołany do rozpoznania obecności daru pochodzącego z góry.

Jest to pięć głównych, charakterystycznych elementów posługi powołaniowej lub pięć wymiarów tajemnicy powołania, które od Boga dociera do człowieka poprzez pośrednictwo brata/siostry lub jakiejś wspólnoty.