Nowe powołania dla nowej Europy. In Verbo Tuo…

Nowa ewangelizacja

12. Wszystko to otwiera nowe drogi i wymaga nowego impulsu do samego procesu ewangelizacji starej i nowej Europy. Od dawna Kościół i obecny Papież apelują o głębokie odnowienie treści i metod głoszenia Ewangelii «żeby Kościół XX wieku stał się bardziej zdatny do głoszenia ewangelii ludziom tegoż stulecia».^[1]Paweł VI, Evangelii nuntiandi, 2. Zobacz także, na ten temat Jana Pawła II, Christifideles laici, 33-34, i Redemptoris missio, 33-34. Jak przypomniał nam Kongres «nie należy bać się życia w okresie przejścia z jednego brzegu na drugi».^[2]Proposizioni, 19.

a) «semper» i «novum»

Chodzi o połączenie zawartego w Ewangelii «semper» i «novum», by móc go zaoferować nowym pytaniom i uwarunkowaniom dzisiejszego mężczyzny i kobiety. Konieczne jest zatem wysunięcie na nowo jako serca lub centrum kerygmy «nowiny zawsze dobrej», bogatej w życie i sens dla młodego człowieka, który żyje w Europie, przesłania zdolnego do dania odpowiedzi na jego oczekiwania i oświecenia jego poszukiwań.

Szczególnie wokół tych wymienionych punktów koncentruje się napięcie i wyzwanie. Obraz człowieka, który pragnie się zrealizować, życiowe decyzje, przyszłość osoby i ludzkości zależą od znaczenia wolności, stosunku między subiektywizmem i obiektywizmem, stosunku między tajemnicą życia i śmierci, miłości i cierpienia, pracy i świętowania.

Należy wyjaśnić relacje między całościowym działaniem (praxis) i prawdą, między osobistym momentem historycznym i powszechną ostateczną przyszłością, między dobrem przyjętym i dobrem ofiarowanym, między świadomością daru i wyboru życiowego. Wiemy, że właśnie wokół tych punktów skupia się pewien kryzys wartości, z którego następnie wywodzi się kultura antypowołaniowa oraz obraz człowieka bez powołania.

Stąd zatem musi wyjść lub tu musi przywieść droga nowej ewangelizacji: ewangelizacji życia i znaczenia życia, wymagania wolności i podmiotowości, szukania sensu swojego istnienia w świecie i stosunków z innymi.

Stąd będzie mogła wyłonić się kultura powołaniowa i model człowieka otwartego na powołanie, ażeby w Europie kreślącej w głębi na nowo swoje oblicze nie zabrakło dobrej nowiny paschalnej Pana, w którego krwi rozproszone ludy zostały złączone i dalecy stali się bliscy, burząc «rozdzielający je mur-wrogość» (Ef 2,14). Co więcej, możemy powiedzieć, że powołanie jest samym sercem nowej ewangelizacji na progu trzeciego tysiąclecia, jest wezwaniem Boga skierowanym do człowieka do wejścia w nowy okres prawdy i wolności, do ponownego położenia podwalin etycznych kultury i społeczeństwa europejskiego.

b) Nowa świętość

W tym procesie inkulturacji Dobrej Nowiny, Słowo Boże staje się towarzyszem podróży człowieka i krzyżuje się z nim na drogach, by objawić mu zamiar Ojca jako warunku jego szczęścia. Właśnie to Słowo wzięte z listu św. Pawła do chrześcijan Kościoła w Efezie, również dzisiaj prowadzi nas, Lud Boży w Europie do odkrycia tego, co być może, nie jest od razu dostrzegalne, lecz co jest wydarzeniem, jest darem i jest nowym życiem: «A więc nie jesteście już obcymi i przechodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga» (Ef 2,19).

Oczywiście nie jest to nowe słowo, lecz słowo, które pozwala spojrzeć w nowy sposób na rzeczywistość Kościoła starego kontynentu, który nie jest z pewnością «starym Kościołem». Jest on wspólnotą wierzących, wezwanych do «młodzieńczej świętości», do powszechnego powołania do świętości, silnie podkreślonego przez Sobór^[3]Lumen gentium, 32; 39-42 (rozdz. V). i wielokrotnie przy różnych okazjach powtórzonego przez późniejszy Urząd Nauczycielski.

Jest czas ku temu, by to wezwanie na nowo nabrało siły i dotarło do każdego wierzącego, aby każdy zdołał «ze wszystkimi świętymi ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość» (Ef 3,18) tajemnicy łaski powierzonej własnemu życiu.

Jest czas, by to wezwanie wzbudziło nowe wizerunki świętości, gdyż Europa potrzebuje przede wszystkim tej szczególnej świętości, której obecna chwila wymaga, a więc oryginalnej i zatem w jakiś sposób odmiennej od tej z przeszłości.

Istnieje potrzeba ludzi zdolnych do: «przerzucenia mostów» silniej łączących Kościoły i ludy Europy i do pojednania dusz.

Potrzeba «ojców» i «matek» otwartych na życie i na dawanie życia; małżonków, którzy by świadczyli i celebrowali piękno miłości ludzkiej pobłogosławionej przez Boga; osób zdolnych do dialogu i «miłości kulturalnej» w celu przekazania orędzia chrześcijańskiego za pośrednictwem języków naszego społeczeństwa; profesjonalistów i prostych osób zdolnych do wyciśnięcia na zaangażowaniu się w życie społeczne, i na stosunkach w pracy i w przyjaźni, przejrzystości prawdy i intensywności miłości chrześcijańskiej; niewiast, które na nowo odkryłyby w wierze chrześcijańskiej możliwości życia nacechowanego duchem kobiecości; prezbiterów wielkiego serca, jak serce Dobrego Pasterza; stałych diakonów, by głosili Słowo i służyli najuboższym; konsekrowanych apostołów zdolnych do pogrążenia się w świecie i historii z sercem osoby kontemplującej, i mistyków tak bliskich tajemnicy Boga, że potrafiących celebrować doświadczenie boskości i wskazywać Boga obecnego w żywym działaniu.

Europa potrzebuje nowych wyznawców wiary i piękna płynącego z wiary, świadków, którzy byliby wierzący i wiarygodni, odważni aż do przelania krwi, dziewic, które takimi pozostaną nie tylko dla samych siebie, lecz które potrafią wskazać wszystkim to dziewictwo, które jest w sercu każdego i które odsyła bezpośrednio do Odwiecznego, źródła wszelkiej miłości.

Nasza ziemia jest nie tylko spragniona osób świętych, lecz także świętych wspólnot tak miłujących Kościół i świat, by móc zaprezentować temu światu Kościół wolny i otwarty, dynamiczny, obecny w dzisiejszych dziejach Europy, bliski cierpieniom ludzi, otwarty na wszystkich, promujący sprawiedliwość, zatroskany o ubogich, nie niepokojący się z faktu, że stanowi mniejszość ani nie zamykający granic swego działania, nie zatroskany klimatem dechrystianizacji społeczeństwa (prawdziwej lecz, być może, nie tak radykalnej i powszechnej) ani brakiem (często pozornym) sukcesów.

Ta nowa świętość będzie zdolna do ponownej ewangelizacji Europy i do budowania nowej Europy!