Nowe powołania dla nowej Europy. In Verbo Tuo…

CZĘŚĆ DRUGA
TEOLOGIA POWOŁANIA
«Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch…» (1 Kor 12,4)

Podstawowym celem tej części teologicznej jest ukazanie sensu życia ludzkiego w relacji do Boga — jedności trynitarnej. Tajemnica Ojca, Syna i Ducha Świętego uzasadnia pełną egzystencję człowieka rozumianą jako powołanie do miłości w darze z siebie i w świętości; jako dar w Kościele dla świata. Każda antropologia oderwana od Boga jest iluzoryczna.

Chodzi o zrozumienie elementów strukturalnych powołania chrześcijańskiego, jego istotnej konstrukcji, która nie może być inna jak tylko teologiczna. Ta rzeczywistość, będąca już przedmiotem wielu analiz także Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, jest bogatą tradycją duchową biblijno-teologiczną która ukształtowała nie tylko pokolenia powołanych, lecz także duchowość powołania.

Pytanie o sens życia

14. W szkole Słowa Bożego wspólnota chrześcijańska przyjmuje głębszą odpowiedź na pytanie o sens, które mniej lub bardziej wyraźnie rodzi się w sercu człowieka. Jest to odpowiedź, która nie pochodzi z rozumowania ludzkiego, zawsze dramatycznie prowokowanego problemem istnienia i swego przeznaczenia, lecz od Boga. On sam daje człowiekowi klucz do odczytania, do wyjaśnienia i rozwiązania wielkich pytań, które czynią z człowieka podmiot pytający: «Dlaczego jesteśmy na świecie? Co to jest życie? Co znajduje się ponad tajemnicą śmierci?».

Nie należy jednak zapomnieć, że w kulturze przyjemności, w której umieszczeni są przede wszystkim młodzi obecnych czasów, podstawowe pytania ponoszą ryzyko stłumienia lub usunięcia. Dziś sens życia — bardziej niż poszukiwany — jest narzucony przez to, czym żyje się bezpośrednio i przez to, co zaspokaja potrzeby, po zaspokojeniu których sumienie staje się coraz bardziej przytępione, a poważniejsze pytania zostają pominięte.^[1]Proposizioni, 3.

Jest zatem zadaniem teologii pastoralnej i kierownictwa duchowego pomóc młodym w poznaniu życia w celu dojścia do sformułowania w ostatecznym dialogu z Bogiem pytania Maryi z Nazaretu: «Jako jest to możliwe?» (Łk 1,34).

Ikona trynitarna

15. W słuchaniu Słowa nie bez zdziwienia odkrywamy, że kategorią biblijno-teologiczną lepiej zrozumiałą i bardziej płomienną dla wyrażenia w świetle Chrystusa tajemnicy życia jest «powołanie».^[2]Paweł VI, Populorum Progressio, 15. «Chrystus, który jest nowym Adamem w objawieniu tajemnicy Ojca i Jego miłości odkrywa również w pełni człowieka człowiekowi i ukazuje mu najwyższe jego powołanie».^[3]Gaudium et spes, 22.

Dlatego biblijna figura wspólnoty w Koryncie przedstawia dary Ducha w Kościele podporządkowane rozpoznaniu Jezusa jako Pana. Rzeczywiście, chrystologia jest fundamentem każdej antropologii i eklezjologii. Chrystus jest projektem człowieka. Tylko wówczas, gdy «pod działaniem Ducha Świętego» (1 Kor 13,3) wierzący uznają że Jezus jest Panem, można przyjąć statut nowej wspólnoty wierzących: «Różne są dary laski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich» (1 Kor 12,4-6).

Pawłowy obraz jasno podkreśla trzy aspekty darów powołaniowych w Kościele ściśle złączonym ze swoim pochodzeniem z łona wspólnoty trynitarnej i ze szczególnym odniesieniem się do pojedynczych Osób.

W świetle Ducha dary są wyrazem jego nieskończonej darmowości. On sam jest charyzmatem (Dz 2,38), źródłem wszelkiego daru i wyrazem nie dającej się ująć słowami boskiej kreatywności.

W świetle Chrystusa dary powołaniowe są «tajemnicami», wyrażają różnorodność posługi, którą Syn spełniał aż do oddania życia. On bowiem «nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie…» (Mt 20,28). Jezus jest zatem wzorem wszelkiej posługi.

W świetle Ojca dary są «działaniami», aby z Niego, źródła życia, każdy byt uwolnił własny dynamizm kreatywny.

Kościół zatem, jak obraz, odzwierciedla tajemnicę Boga Ojca, Boga Syna i Boga Ducha Świętego. Każde powołanie zawiera w sobie charakterystyczne cechy trzech Osób wspólnoty trynitarnej. Boskie Osoby są źródłem i wzorem każdego powołania. Co więcej, Trójca, sama w sobie jest tajemniczym splotem wezwań i odpowiedzi. Tylko tam, w tym nieprzerwanym dialogu, każdy żyjący odnajduje nie tylko swoje korzenie, lecz także swoje przeznaczenie i swoją przyszłość, powołanie do życia i do stawania się w prawdzie, wolności, i w konkretności własnej historii.

W statucie eklezjologicznym Pierwszego Listu do Koryntian, istotnie dary mają przeznaczenie historyczne i konkretne: «Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra» (1 Kor 12,7). Jest dobro wyższe, które przewyższa z reguły dar osobowy: budowanie w jedności Ciała Chrystusa; …objawienie Jego obecności w historii, «aby świat uwierzył» (J 17,21).

Wspólnota kościelna zatem, z jednej strony, tkwi w tajemnicy Boga, jest jej widzialnym obrazem i z drugiej, jest całkowicie włączona w historię człowieka na świecie, zmierzającego w kierunku «nowych niebios».

Kościół i każde w nim powołanie wyrażają ten sam dynamizm: bycia powołanymi do pewnej misji.